Ik zie, ik zie...

Costa Rica: reteduur en loeidruk. Maar daar is dan ook een reden voor: het is echt een ongelooflijk mooi land! Dat had ik al vaak van voorgangers vernomen, maar heb ik nu zelf mogen aanschouwen. En hoewel de manier waarop een uitdaging was - hoe blijf ik binnen mijn budget en vermijd ik die enorme massa Amerikanen? - ben ik toch bijzonder blij dat ik 'm aangegaan ben, want het was meer dan de moeite waard!

Mijn 'sprintje' door Costa Rica begon niet ver van mijn eindpunt in Panama, aan de Caribische kust. Niet ver voorbij de grensovergang (een brug over een grote rivier die je te voet over moet) ligt het overtoeristische dorpje Puerto Viejo. Hier werd ik al direct overtuigd van de schoonheid van dit oh-zo-groene land. Niet veel verderop ligt het Manzanillo NP, goed bereikbaar op de fiets, zelfs op het ernstig rammelende exemplaar (uiteraard zonder versnellingen en handremmen) dat ik gehuurd had. Een heel aardig park, al was het in deze meer een richting dan een doel op zich; het was een mooi tochtje, met aan de ene kant de zee met heel veel (verlaten) strandjes en aan de andere kant de dichte jungle. En op dag één al (o.a.) brulapen spotten beloofde natuurlijk veel goeds!

Wederom slechts een klein eindje verder, alleen nu de andere kant op, ligt het kleine plaatsje en bovenal prachtige national park Cahuita. Hier was het bijzonder goed wandelen én beestjes spotten: langs het 8 km lange pad zagen we o.a. twee soorten apen, een goed verscholen luiaard, twee soorten slangen (waaronder twee kleine, maar zeer giftige, gele eyebrow vipers), een wasbeer, eekhoorns, agoeti's (een soort cavia's op hoge poten) en spinnen in alle soorten, maten en kleuren. En dit was nog maar dag twee!!

San José, de hoofdstad, zorgde voor een kleine break in deze reeks van Marit In Het Wild. Mij was veelvuldig uitgelegd dat San José een totaal oninteressante stad is, die je beter maar over kan slaan. De ligging is echter wel gunstig, tussen diverse vulkanen en ander moois. Vandaar dat ik besloot om er toch maar uit de bus te stappen (het lag op de route) en de stad als uitvalsbasis te gebruiken. Vervolgens bleek echter dat je vrijwel nergens met publiek vervoer kon komen en dat de prijzen voor de diverse tours zó bizar hoog lagen, dat ik besloot dat ik eigenlijk wel genoeg vulkanen heb gezien dit jaar. Nu ik eenmaal in de stad was toch maar gewoon het centrum bezocht - gewoon voor 30 cent met de bus - waar ik me nog best goed vermaakt heb; als je maar lang genoeg zoekt is overal wel wat moois/leuks te vinden.

Door naar Monteverde, dat zijn naam eer aan doet, want het is er groener dan groen. In deze regio zijn er, o.a. door de hoogte- en klimaatverschillen, dicht bij elkaar diverse soorten bos te vinden, met elk hun eigen beplanting en bediering (is dat een woord?). Tijdens een nachtwandeling vlakbij het dorp en een ochtendwandeling door het Monteverde Cloud Forest Reserve, beiden met zeer deskundige gidsen, leerde ik onder meer dat bomen hier geen jaarringen hebben (omdat er geen seizoenen zijn - dat is dus de truc om niet te verjaren!) en kon de beestjeswaslijst verder aangevuld worden met onder meer een hoop zes(-en-meer)-potig gespuis, meer slangen (groene side-striped palmpit vipers), een tarantula, nog twee luiaards (weer hoog in de boom, maar nu hadden we verrekijkers!) en een quetzal, een kennelijk nogal unieke vogel (de gidsen gingen los!). 
Omdat de apen en luiaards hier graag (irritant) hoog in de bomen zitten, besloot ik dat het wel een goed idee was om ook de skywalk te doen, een wandeling met meerdere grote hangbruggen, ter hoogte van de boomtoppen. Het leverde weinig resultaat op, wat niet direct aan mijn spotvermogen bleek te liggen; in dit type bos zat gewoon niet zoveel wildlife, aldus de boswachter. (Maar... bouw die bruggen dan ook ergens anders!)

Tot mijn komst hier was één van mijn eerste gedachten aan Costa Rica de gekleurde kikkertjes die hier in het wild leven. Enigszins teleurgesteld moest ik de diverse gidsen die ik hierover sprak na een goeie week toch echt gelijk geven: ik zou ze zeer waarschijnlijk niet zelf vinden. Zelfs de meest felgekleurden zijn, naast het feit dat ze nauwelijks groter dan een centimeter zijn, echte meesterverstoppers. Hoewel het alternatief me wat suf leek ben ik uiteindelijk toch maar naar de Frog Pond gegaan, één van de vele plekken rond Monteverde waar je de kikkers achter glas kunt zien. Maar ik bleek een goede keus te hebben gemaakt! De terraniums hier waren mooi en vooral groot, waardoor Kermit & co alle ruimte hadden... om zich te verstoppen! Met een gids die per soort enige uitleg gaf en ons vervolgens aan het werk zette - "er zitten er 8 in, ze zijn groen, succes!" was het dierentuingevoel snel verdwenen en hebben we ons uren fanatiek vermaakt met de amfibie-editie van Where's Waldo. Een soort "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" voor volwassenen - wat sowieso wel voor een tripje door Costa Rica geldt. Ik zie een gat in de markt voor zowel mensen die nodig moeten ontstressen alswel voor eenieder die graag wil winnen!

Tot slot moest ik hier natuurlijk ook de pacifische kust even aantikken. Na een schitterende rit door de bergen (en iets minder schitterend tweede deel over het droge schiereiland) kwam ik uiteindelijk aan bij het best heel fraaie Sámara, één van de badplaatsen die nog niet door de toeristenmassa is overgenomen. Mel Gibsen schijnt er te wonen, maar die heb ik dan weer net níet gespot. (Volgens de locals was hij niet thuis, dat kunnen ze zien aan de aan-/afwezigheid van zijn rode helicopter!) Sámara had vooral een gezellig hostel en aangenaam strand, maar ik kon daar minder lang van genieten dan gepland, omdat de bussen naar Nicaragua aankomende week overvol blijken te zitten (neehee Amerikanen, jullie kerstvakantie is over, ga naar húis!!). Vandaar dat ik nu al voor een nachtje in het totaal oninteressante Liberia zit, van waar ik morgen een veiliggesteld plekje in de bus heb. Het sprintje zit erop... maar wie weet kom ik nog eens terug voor een marathon!

Hasta la proxima, Marit xx